Foumban en het ziekenhuis

Na een ontvanst in Foumbot, een heerlijke maaltijd bij Bernadette (onze contactpersoon in Kameroen) worden we door Roudolph (de taxichauffeur van het ziekenhuis waar wij gaan verblijven) opgehaald.

Alle belangrijke mensen van het ziekenhuispersoneel wachten op ons. Dokter Sado, een erg aardige dokter die erg veel lacht (in een trainingspak van het italiaanse voetbalelftal), dokter Gerard, chef van het personeel, chef van het geld en de vrouw van dokter Sado waren allen aanwezig. Allen erg aardig en blij dat we veilig zijn aangekomen.
Wederom komt er een hele uitgebreide maaltijd op tafel, terwijl we net met veel moeite het eten bij bernadette op kregen. maar het eten ziet er zo goed uit en wijgeren kan uiteraard niet, dus proppen we onze magen nog voller.

vervolgens krijgen we drie appartementen te zien, allemaal erg groot. we besluiten om met zn drieen 1 appartement te delen en dat bevalt tot nu toe echt prima!
De wc doorspoelen gebeurt met een bak water, douchen ook want stromend water hebben we hier niet. Koken doen we wel gewoon op gas en we hebben over het algemeen wel gewoon electriciteit.

Gister hebben we voor het eerst echt kennis gemaakt met het ziekenhuis.
Omdat het rammadan is, is het erg rustig in het ziekenhuis. De moslims willen dan overdag geen medicijnen slikken, helaas duurt De rammadan nog een maand. we hebben 3 consulten gezien en tijdens het visite lopen hebben we nog eens 13 patienten gezien. Vooral vrouwen. Vanochtend was er een bevalling, het leek erop dat het kind op een normale manier ter wereld zou komen, maar al snel bleek dat er een keizersnede moest komen: mijn (marloes) eerste operatie. Binnen now time was de buik open terwijl de verdoving nog maar net in de vrouw gespoten was. De verdoving was zeker nog niet op zijn best, een beetje naar om te zien. Het kind was vrij groot waardoor hij moeilijk uit de baarmoeder kwam, de navelstreng was twee keer om het hoofd van het jongetje gedraaid en het leek erop dat het jongetje niet meer leefde. De vroedvrouw zoog de longen leeg welke vol zaten met meconium. waar in Nederland waarschijnlijk direct zuurstof zou worden toegediend, duurde hier zeker 5 minuten terwijl het kind nog steeds niet echt gehuild had en erg grauw. alles ging snel, Raar om zo een operatie mee te maken.

Het is best lastig hier, de cultuur is zo anders. we willen graag van alles doen en kunnen betekenen, maar dat lukt nog niet echt. vooral vanwege de taalbarriere maar ook omdat het zo rustig is. Maar we beginnen ons al wel thuis te voelen, dat is fijn.

Er zijn zoveel indrukken hier, erg leuk en interessant, maar ook vermoeiend. gister voor het eerst geen electriciteit gehad, best gezellig bij een kaarsje zitten met zn drieen.

Het is spannend wat er allemaal gaat komen en we houden jullie op de hoogte!